Wyrażenie „Anioł Boży” pojawia się w Piśmie Świętym 19 razy: w Biblii hebrajskiej 12 razy i w Nowym Testamencie 7 razy. W Biblii hebrajskiej występuje ono 10 razy w liczbie pojedynczej: male’ak ’ělōhîm (Anioł Boży) oraz 2 razy w liczbie mnogiej: male’akê ’ělōhîm (Aniołowie Boży). W Nowym Testamencie natomiast występuje ono 6 razy w liczbie mnogiej, jako greckie wyrażenie: aggelōn tou Theou (Aniołowie Boży) i 1 raz w liczbie pojedynczej: aggelos tou Theou (Anioł Boży). Po raz pierwszy w Biblii hebrajskiej wyrażenie male’ak ’ělōhîm (Anioł Boży) spotykamy w opowiadaniu o narodzinach Izaaka i o oddaleniu niewolnicy Hagar wraz z jej synem Izmaelem (Rdz 21, 1-21). Tekst ten prawie w całości należy do tradycji elohistycznej (ww. Należy się zatem spodziewać, że imię Boga Izraela, zamiast JHWH będzie tutaj brzmiało Elohim i analogicznie Jego posłaniec nazywany będzie male’ak ’ělōhîm (Anioł Boży). Narodziny syna obietnicy „Przed laty, na urodziny Izmaela, Abraham podarował Egipcjance Hagar jej własny namiot, w którym wychowywał się i rósł chłopiec. Namiot Hagar nigdy nie stał na honorowym miejscu. Zawsze rozbijano go w pewnej odległości od namiotów Abrahama i Sary. Przez lata także Hagar postanowiła utrzymywać dystans między sobą a Sarą, panią wszystkich domowników. Abraham widział to i rozumiał takie postanowienie. Dyskretnie jednak obserwował Izmaela, który wyrastał na silnego i niezależnego młodzieńca. Chociaż Abraham nigdy tego nie wypowiadał na głos, cieszył się w duchu, widząc, że chłopak okazał się taki samodzielny i pełen życia” (por. W. Wangerin, „Najpiękniejsze historie biblijne”, Poznań 2005, s. 24). Lecz oto Bóg „okazał Sarze łaskawość (…), stała się brzemienna i urodziła sędziwemu Abrahamowi syna w tym właśnie czasie, jaki Bóg wyznaczył. Abraham dał swemu synowi, którego mu Sara urodziła, imię Izaak” (ww. 1-3). Gdy dziecko ukończyło trzeci rok życia, zgodnie z ówczesnym zwyczajem, odłączone zostało od piersi matki. Na tę okoliczność Abraham wyprawił wielką ucztę dla wszystkich domowników. Stanowcza decyzja Sary Dla lepszego zrozumienia tego, co obecnie autor natchniony nam powie, dobrze będzie zwrócić uwagę na wiek Abrahama i jego obydwu synów. Otóż gdy urodził się Izmael, Abraham liczył osiemdziesiąt sześć lat życia (Rdz 16, 16). Czternaście lat później, w setnym roku życia Abrahama, urodził się Izaak (Rdz 21, 5). Trzy lata później mają miejsce wydarzenia, o których obecnie jest mowa. Abraham liczy sobie sto trzy lata, Izmael siedemnaście, a Izaak trzy. Wiek obydwu synów Abrahama odgrywa tu bardzo ważną rolę, skoro autor natchniony wyraźnie to zaznacza, mówiąc o Izaaku: jeled, dziecko, chłopiec (21, 8), a o Izmaelu: na‘ar, młodzieniec, chłopak (21, 12). Tym samym wskazuje się na Izmaela jako pierworodnego syna Abrahama. A pozycja syna pierworodnego była na całym Bliskim Wschodzie wyjątkowa. Dziedziczył on podwójną część majątku ojca (Pwt 21, 15-17), otrzymywał ojcowskie błogosławieństwo (Rdz 27) i władzę (Rdz 27, Sara, widząc dla swojego syna Izaaka poważne zagrożenie natury prawnej, usiłuje ze wszech miar pomniejszyć status prawny Izmaela, nazywając go „synem Egipcjanki” (w. 9), bądź „synem niewolnicy” (w. 10), a w końcu w kategoryczny sposób domaga się od Abrahama, by „wypędził niewolnicę wraz z jej synem” (w. 10). Swoją nieugiętą decyzję argumentuje, mówiąc: „bo syn tej niewolnicy nie będzie współdziedzicem z synem moim Izaakiem” (w. 10). Bóg pociesza Abrahama Na domiar złego Sara zauważyła, że Izmael „naśmiewa się z Izaaka” (w. 9). Jest to oddane hebrajskim czasownikiem şāhaq, dowcipkować, kpić, naigrawać się. To słowo może oznaczać jeszcze psotne, nieopanowane zachowanie. Nie da się ustalić co niewłaściwego Sara zauważyła we wspólnej zabawie chłopców. Być może była to najzwyklejsza w świecie niewinna zabawa dwóch braci. Ale dla Sary widok dwóch chłopców bawiących się ze sobą, jak równy z równym, wystarczał do podjęcia stanowczej decyzji: „Izmael musi stąd odejść!”. Jasno uświadomiła sobie ona, że dziś Izmael tylko naśmiewa się z jej syna, ale jutro może go nawet uderzyć. Toteż obawiała się, że z każdym rokiem Izmael będzie stawał się coraz większym rywalem Izaaka, aż w końcu może stać się współdziedzicem. To zrodzi nieunikniony konflikt pomiędzy nimi, a następnie między ich potomstwem. Sara, obawiając się takiego rozwoju sytuacji, zaczęła usilnie prosić Abrahama, by oddalił Hagar i jej syna. Ta jej prośba sprawiła mu ogromny ból. Nic więc dziwnego, że na słowa Sary Abraham zareagował oburzeniem, mówiąc jej, że Izmael jest jego synem i że czuje się on odpowiedzialny za los chłopaka oraz jego matki. Co więcej, przypominał Sarze, że to przecież ona chciała jego narodzin. Rozterka Abrahama urosła do granic niebywałych. I oto kontekst, w jakim zaistniała pięciokrotna nadprzyrodzona interwencja. Cztery z nich należą do Elohim, a jedna do Jego posłańca. Pierwsza interwencja Boga to słowa pocieszenia skierowane do Abrahama: wajjō’mer ’ělōhîm, rzekł Elohim do Abrahama: „Niechaj ci się nie wydaje złe to, co Sara powiedziała o tym chłopcu i o twojej niewolnicy. Posłuchaj jej, gdyż tylko od Izaaka będzie nazwane twoje potomstwo. Syna zaś tej niewolnicy uczynię również wielkim narodem, bo jest on twoim potomkiem” (ww. 12-13). Oddalenie Hagar i jej syna To nie natarczywe prośby Sary wpłynęły na decyzję Abrahama o oddaleniu Hagar i jej syna, lecz sprawiły to słowa Boga. Boga, któremu Abraham zawsze pragnął być posłuszny. Wprawdzie domagały się On od Abrahama ogromnej ofiary, lecz były to zarazem słowa pocieszenia; słowa, które niosły solenną obietnicę, dotyczącą jego synów. Teodor Hudler w powieści „Abraham. Ojciec rodu” pisze: „Pewnego dnia Abraham z ciężkim sercem przygotował chleb oraz bukłak z wodą i dał Hagar. Nakazał jej, by wraz z dzieckiem udała się na wschód od Beer-Szeby, wiedział bowiem, że napotka tam wędrujących pasterzy, którzy na pewno przygarną ją wraz z dzieckiem. Zrozpaczona i załamana Hagar zbłądziła jednak na pustyni i gdy zabrakło chleba i wody, była już przygotowana na śmierć, nie mogła jednak spokojnie patrzeć na śmierć syna. Ułożyła więc wycieńczonego Izmaela w cieniu niewielkiego krzewu, sama zaś usiadła opodal w odległości strzału z łuku. Podobnie jak przed laty, zaczęła błagać Najwyższego o ocalenie dla swego dziecka: «Panie Świata, Ty jesteś litościwy i miłosierny, racz spojrzeć na moje uniżenie i mą rozpacz, i tak jak uczyniłeś to przed laty, ocal mego syna. Ty sam złożyłeś nam obietnicę, że potomstwo Izmaela będzie tak wielkie, że nie sposób będzie je zliczyć»…” (por. T. Hudler, „Abraham. Ojciec rodu”, Kraków 2003, s. 107-108). W odpowiedzi na jej modlitwę oraz na jęk chłopca Bóg pospieszył z pomocą. Autor natchniony pisze: wajjišema‘’ělōhîm, „i Elohim usłyszał jęk chłopca” (w. 17a). I w tym oto miejscu pojawia się w tekście świętym pewna trudność, o której mówi Gerhard von Rad, a mianowicie, że trudno niekiedy ustalić jest różnicę pomiędzy Bogiem, a Jego posłańcem, albowiem tym kimś, kto mówi lub działa, jest ta sama osoba. Istnieje jednak pewna zasada, która umożliwia rozróżnienie. Otóż, gdy pojawia się wzmianka o Bogu bez bezpośredniego kontaktu z człowiekiem, tam występuje sam Bóg; gdy natomiast Bóg wchodzi w bezpośredni kontakt z człowiekiem, tam pojawia się Jego posłaniec (por. G. von Rad, „Aggelos, TDNT”, Grand Rapids 1964, t. I, s. 77). Otóż Elohim „usłyszał” jęk chłopca, ale zaraz potem pojawił się Anioł Boży i to on „przemawiał” do Hagar. Anioł Boży jest w tym kontekście jakoby „uobecnieniem” miłującej i troskliwej obecności Boga. Ocalenie Co czyni tutaj Anioł Boży? Przede wszystkim przemawia on w imieniu Boga. Autor natchniony podkreśla, że male’ak ’ělōhîm, Anioł Boży, wajjiqerā’, „i zawołał do Hagar z nieba”. Bardzo ważny jest tutaj hebrajski czasownik: wajjqerā’, „i zawołał”. Nie chodzi tu zatem o słowa wypowiedziane spokojnie, ale o krzyk. Krzyk to krzyk. Ma on psychologiczne, piorunujące oddziaływanie. Jest sygnałem, że coś niezmiernie ważnego będzie powiedziane. Co więcej, ten donośny głos płynie prosto z nieba. Najpierw Anioł Boży próbuje nawiązać z Hagar przyjazny dialog i pyta ją: „Cóż ci to, Hagar?”. Po czym, widząc, że jest przerażona, uspokaja ją. Zjawiska natury nadprzyrodzonej zawsze budziły u ludzi lęk. Widzimy to także w scenie Zwiastowania narodzin Jezusa Chrystusa. Ewangelista Łukasz pisze: „Ona zmieszała się na te słowa…”. I Anioł Gabriel uspokaja Maryję, mówiąc do Niej: „Nie bój się, Maryjo” (por. Łk 1, 29-30). Także i w tym przypadku Anioł Boży uspokaja Hagar, mówiąc: „Nie lękaj się!”. Następnie upewnia ją, że Bóg czuwa nad nimi, że „usłyszał jęk chłopca tam leżącego”. Poleca jej wstać, podnieść chłopca i wziąć go za rękę (te trzy gesty sugerują, że autor natchniony miał na myśli Izmaela - małego chłopca, a nie młodzieńca siedemnastoletniego). W końcu Anioł Boży, w imieniu Boga, czyni bardzo ważną zapowiedź: „uczynię go wielkim narodem” (ww. 17-18). Gdy głos Anioła Bożego zamilkł, Bóg przystąpił do działania, które pomogło przetrwać matce i dziecku na pustyni: „Elohim wajjipeqah, otworzył jej oczy i Hagar ujrzała studnię z wodą; a ona poszła, napełniła bukłak wodą i dała chłopcu pić” (w. 19). Historię tę zamyka przeświadczenie, że wszystko stanie się tak, jak Bóg zapowiedział, bo Elohim wajehî, „był z nim” (w. 20), bo otoczył Izmaela szczególną opieką. Autor natchniony kończy tę opowieść słowami: „Gdy [Izmael] dorósł, mieszkał on na pustyni i stał się łucznikiem. Mieszkał stale na pustyni Paran; matka zaś jego sprowadziła mu żonę z ziemi egipskiej” (ww. 20-21). Tym samym autor natchniony chciał podkreślić, że syn Abrahama, Izmael, nie tylko oddalił się od namiotów swego ojca, lecz prawie zniknął z historii Abrahama i jego syna obietnicy, Izaaka. Jednakże Izmael uchodzi za człowieka, któremu Bóg błogosławił. Jego dwunastu synów zostaje protoplastami ludów arabskich. Wraz z Izaakiem Izmael chowa ojca Abrahama w pieczarze Makpela, a sam umiera w wieku 137 lat, co staje się wymownym znakiem Bożego błogosławieństwa (por. Rdz 25, 9-18). *** Aniele Boży, święty wysłanniku Boga, objawiający Jego miłość i troskę o każdą istotę ludzką, bądź dla nas oparciem i pocieszeniem, szczególnie wtedy, gdy przychodzi nam dźwigać ciężar życia w opuszczeniu i osamotnieniu. Amen. ks. Henryk Skoczylas CSMA opr. ab/ab

Abraham kategoria: Słowniki dział: Imiona w ST Znaczenie imienia: Ojciec narodów Fakty biblijne Syn Teracha, powołany przez Boga opuścił wraz z rodziną Ur nad Eufratem i udał się na północ do Haranu, gdzie zmarł jego ojciec. Po jego śmierci Bóg wezwał Abrahama (wówczas nazywanego jeszcze Abramem) do dalszej wędrówki. Celem miał być Kanaan. Abram miał dwóch braci - Nahora i żona Sara (pierwotne imię - Saraj), była także jego przyrodnią siostrą. Fakt ten wykorzystał Abram, gdy z powodu głodu musiał udać się do Geraru i bał się, że zabiją go z powodu urody Saraj. Podstęp się nie udał, gdy tamtejszy król, Abimelech zapragnął posiąść ją i gdyby nie interwencja Boga, król by ją wyjaśnieniu wszystkiego Abimelech i Abram zawarli przymierze przy studni Beer-Szeba. W tamtym czasie Abram i syn Harana - Lot posiadali już bardzo duże stada i często dochodziło do kłótni pomiędzy pasterzami. Dlatego też rozdzielili się i Abram osiedlił się w Hebronie, Lot zaś wybrał żyzną dolinę nadjordańską i osiedlił się w Sodomie. Abram był bardzo bogobojnym człowiekiem. Na każdym miejscu, gdzie się zatrzymywał, stawiał ołtarz i oddawał cześć Bogu. Był jednak już stary i bezdzietny, dlatego swoją przyszłość lokował w Eliezerze z Damaszku, którego Abram przygarnął. Bóg jednak zaprzeczył temu twierdząc, że syn jego będzie rodzonym synem, a nie przygarniętym i zawarł z nim przymierze, mówiąc: "Spójrz ku niebu i policz gwiazdy. Tak liczne będzie potomstwo twoje". Saraj jednak nie wierzyła, że będąc starą kobietą może dać swemu mężowi dziecko, dlatego powołując się na obowiązujące wtedy prawo namówiła Abrama, by wziął sobie jako nałożnicę jej służącą Hagar, a gdy ta urodzi mu dziecko na jej kolanach, prawnie będzie ono uznane za dziecko przystał na to i Hagar urodziła Ismaela. Nie było to w planach Bożych, dlatego Bóg kazał odprawić Hagar i jeszcze raz zapowiedział, że dziecko zrodzi się ze związku Abrama i Saraj. Wtedy też zmienił jego imię z Abrama na Abrahama, a imię jego żony z Saraj na Sarę. Nakazał również Abrahamowi na znak zawartego przymierza, by wszyscy mężczyźni dali się miał sto lat, gdy Bóg objawił mu się w dąbrowie Mamre zapowiadając, że rok później Sara powije syna. Tak też się stało i narodził się Izaak. Jakiś czas później Bóg postanowił wystawić wiarę Abrahama na próbę, żądając ofiary z Izaaka. Z ciężkim sercem Abraham usłuchał, ufając, że Bóg dotrzyma obietnicy dotyczącej jego syna. Kiedy położył syna na ołtarzu i wzniósł nóż, żeby dokonać ofiary, wtedy anioł Boga zawołał: „Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna”. Uszczęśliwiony Abraham złożył Bogu na ofiarę baranka, który nieopodal był zaplątany rogami w zarośla. Abraham był nie tylko mężem wiary, ale również świetnym strategiem i dowódcą. Miał armię złożoną z 318 wypróbowanych ludzi. Gdy doszło do bitwy pomiędzy królami rządzącymi w tamtych rejonach, bratanek Abrahama, Lot został wzięty wraz z innymi mieszkańcami Sodomy do niewoli. Wtedy Abraham zebrał swoich ludzi i w nocy pobił najeźdźców, uwolnił Lota i cały jego dobytek. Wracając po udanej akcji napotkał Melchizedeka, króla Salemu, który był jednocześnie kapłanem Boga. Wtedy Abraham złożył mu dziesięcinę ze wszystkiego, co bardzo troszczył się o swoją rodzinę. Gdy zmarła mu Sara, wyprawił najstarszego sługę do swej rodziny, by ten znalazł dla Izaaka dobrą i bogobojną żonę. Gdy ten wrócił z Rebeką, córką Betuela z rodu Harana, wydał ją za Izaaka. Pod koniec życia Abraham poślubił Keturę, z którą miał jeszcze 6 synów: Zymrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha. Zmarł w wieku 175 lat i został pochowany przez Izaaka i Ismaela w jaskini Machpela obok swej żony Sary. Wersety biblijne Rdz 11—26, 28, 31, 50; Wj 3, 32, 33; Mt 1, 3, 22; Mk 12; Łk 13, 16, 19; J 8

Czytania z dnia2022-07-26 - Wtorek. Wspomnienie św. Joachima i Anny, rodziców Najświętszej Maryi PannyRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-07-27 - ŚrodaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-07-28 - Czwartek. Dzień Powszedni albo wspomnienie św. Sarbeliusza Makhluf, prezbiteraRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-07-29 - Piątek. Wspomnienie św. Marty, Marii i ŁazarzaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangeliaEwangelia A 2022-07-30 - Sobota. Dzień Powszedni albo wspomnienie Najświętszej Maryi Panny w sobotę albo wspomnienie św. Piotra Chryzologa, biskupa i doktora KościołaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia Partnerzy Polecane linki Wyszukiwarka Biblijna (wersja beta) Księga: Fragment: Update Required To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin. Rdz, 16, 1-16 Pierworodny syn Abrama – Izmael 1 Saraj, żona Abrama, nie urodziła mu jednak potomka. Miała zaś niewolnicę Egipcjankę, imieniem Hagar. 2 Rzekła więc Saraj do Abrama: «Ponieważ Pan zamknął mi łono, abym nie rodziła, zbliż się do mojej niewolnicy; może z niej będę miała dzieci». Abram usłuchał rady Saraj. 3 Saraj, żona Abrama, wzięła zatem niewolnicę Hagar, Egipcjankę, i dała ją za żonę mężowi swemu, Abramowi, gdy już minęło dziesięć lat, odkąd Abram osiedlił się w Kanaanie. 4 Abram zbliżył się do Hagar i ta stała się brzemienną. A widząc, że jest brzemienna, zaczęła lekceważyć swą panią. 5 Wtedy Saraj rzekła do Abrama: «Przez ciebie doznaję zniewagi; ja sama dałam ci moją niewolnicę za żonę, ona zaś czując się brzemienną, lekceważy mnie. Niechaj Pan będzie sędzią między mną a tobą!» 6 Abram rzekł do Saraj: «Przecież niewolnica twoja jest w twojej mocy: postąp z nią, jak uznasz za dobre». Saraj upokorzyła Hagar; wtedy Hagar od niej uciekła. 7 Anioł Pański znalazł Hagar na pustyni u źródła przy drodze wiodącej do Szur 8 i zapytał: «Hagar, niewolnico Saraj, skąd przyszłaś i dokąd idziesz?» A ona odpowiedziała: «Uciekłam od mojej pani, Saraj». 9 Wtedy Anioł Pański rzekł do niej: «Wróć do twej pani i pokornie poddaj się pod jej władzę». 10 Po czym Anioł Pański oznajmił: «Rozmnożę twoje potomstwo tak bardzo, że nie będzie można go policzyć». 11 I mówił: «Jesteś brzemienna i urodzisz syna, któremu dasz imię Izmael, bo słyszał Pan, gdy byłaś upokorzona. 12 A będzie to człowiek dziki jak onager: będzie on walczył przeciwko wszystkim i wszyscy – przeciwko niemu; będzie on utrapieniem swych pobratymców». 13 Hagar nazwała Pana przemawiającego do niej: „Tyś Bóg Widzialny”, bo mówiła: «Czyż więc tu widziałam, po tym jak mnie widział?» 14 Dlatego tę studnię nazwano „Studnią Lachaj-Roj”. – Jest to ta, która znajduje się pomiędzy Kadesz i Bered. 15 Hagar urodziła Abramowi syna. I Abram nazwał zrodzonego mu przez Hagar syna imieniem Izmael. 16 Abram miał lat osiemdziesiąt sześć, gdy mu Hagar urodziła Izmaela. Wsparcie Zostań naszym Patronem Modlitwa na dzisiajPrzybądź Duchu ŚwiętyModlitwa przed rozmyślaniem (3)Modlitwa Jana XXIII za kapłanów Rozważania nt. Litanii Loretańskiej Dzień 1 Dzień 2 Dzień 3 Dzień 4 Dzień 5 Dzień 6 Dzień 7 Dzień 8 Dzień 9 Dzień 10 Dzień 11 Dzień 12 Dzień 13 Dzień 14 Dzień 15 Dzień 16 Dzień 17 Dzień 18 Dzień 19 Dzień 20 Dzień 21 Dzień 22 Dzień 23 Dzień 24 Dzień 25 Dzień 26 Dzień 27 Dzień 28 Dzień 29 Dzień 30 Dzień 31 Zobacz całośćAktualności2021-05-03 Gotowe są już kolejne księgi Starego Testamentu, a są nimi: Księga Nahuma Księga Habakuka Księga Sofoniasza Księga Aggeusza Księga Zachariasza Księga Malachiasza 2021-04-27 Dostępna jest już również Księga Micheasza. Zapraszamy. 2021-04-27 Zapraszamy do wysłuchania Księgi Jonasza. 2021-04-23 Mamy jeszcze na dziś Księgę Ozeasza dla Was. Owocnego słuchania. 2021-04-23 Kolejna księga Starego Testamentu gotowa, oto Księga Daniela. Zapraszamy.

teksty biblijne są one pełne licznych opowieści o postaciach, które w mniejszym lub większym stopniu były kluczowe dla religii chrześcijańskiej i żydowskiej. Spośród wszystkich postaci, jednym z najbardziej istotnych dla ich wpływu w Starym Testamencie jest Abraham. Aby poznać jego historię i historię jego żony w tej lekcji od NAUCZYCIELA, zamierzamy zaoferować: streszczenie Abrahama i Sary z Biblii. Rozpoczniemy to podsumowanie historii Abrahama i Sary od omówienia pierwszych lat tych wydarzeń postacie biblijne. Abraham był potomkiem z długiej listy odpowiednich postaci biblijnych, z których najsłynniejszym ascendentem jest ten wielki Noego. Kiedy Abraham był już w podeszłym wieku, poślubił swoją przyrodnią siostrę Sara, kobieta o wielkiej urodzie, ale mówi się, że była bezpłodna, więc nie mogła mieć dzieci. Wkrótce po ślubie Abraham i Sara, zgodnie z obietnicą Boga, pomaszerowali do miasta Kanaan Abrahamowi, że idąc w to miejsce odda mu ziemię, aby on i jego rodzina utworzyli wielkiego miasto. Wkrótce potem i na polecenie Boga Abraham i Sara udali się do Egiptu, będąc miejscem, w którym Abraham uświadomił sobie piękno swojej żony. Ludzie tak mówią Abraham ukrył Sarę w kufrze żeby nikt tego nie widział, ale mówi się, że niektórzy oficerowie zmusili Abrahama do otwarcia kufra i kiedy zobaczyli O urodę Sary walczyli wszyscy oficerowie, żeby ją kupić i wreszcie została doprowadzona do samego Faraon. Para udawała braci, zmuszając faraona do podarowania Sarze wielu prezentów zdobyć ich miłość, ale po uświadomieniu sobie, że oboje byli w rzeczywistości małżeństwem, zostali wydaleni z region. Mówi się, że wszystkie te ludzie, którzy próbowali opętać Sarę, zostali przeklęci przez Boga, którzy nie akceptowali tego, że ktoś próbował zabrać zamężną kobietę. Po latach wędrówki po Egipcie para wróciła do Kanaanu, by spędzić tam resztę życia, budując ołtarz ku czci Boga, który codziennie odwiedzali. To właśnie na tym etapie Sara ofiarowała swoją niewolnicę Abrahamowi, aby wyznawca Boga mógł mieć dziecko, ponieważ Sara była bezpłodna. O stosunkach między niewolnicą Hagar a Abrahamem urodził się Ismaelel, będąc postacią o wielkim znaczeniu w tradycji biblijnej. Kiedy Abraham osiągnął wiek 99 lat, odwiedził go Bóg wraz z żoną, która powiedziała im, że jego obietnica wkrótce się spełni i że Sara mogłaby spłodzić syna. Fakt ten ma ogromne znaczenie, ponieważ sprawia, że Sara jako jedyna prorokini, która została odwiedzona przez Boga, pokazując w ten sposób jego duże znaczenie. Synem pary był Izaak, będący kluczowym elementem ewolucji religii. Obraz: Udostępnianie slajdów Ponieważ partner miał Izaaka, mężczyźni i kobiety z okolicy, którzy byli świadomi niepłodności Sary, powiedzieli, że był adoptowanego dziecka i że to naprawdę nie był jakiś cud, który sprawiłby, że Sara mogła mieć dziecko. Aby pokazać prawdę Abraham i Sara wezwali wszystkich do domu i tam Sara wszystkich karmiła piersią”. dzieci gości, udowadniając tym samym, że prawdziwy syn urodził się w łonie Sary dzięki cud Boży. Kiedy Izaak był dzieckiem, Abraham otrzymał wiadomość od Bóg, który poprosił go, by złożył w ofierze Izaaka aby pokazać swoją miłość do Pana. Mówi się, że Abraham miał złożyć w ofierze syna, ale wtedy… pojawił się anioł Gabriel który powiedział słudze Bożej, aby wstrzymał rękę, ponieważ była to próba od Boga, który w związku z tym obiecał Abrahamowi, że jego potomkowie będą mieli wspaniałe życie. W niektórych źródłach próba poświęcenia Izaaka to: bardzo przywiązany do śmierci Sary, jest wersja, w której mówią jej, że Abraham zabił Izaaka, a Sara umiera ze smutku, a inna wersja, w której Sara umiera z radości, gdy odkrywa, że jej mąż nie zabił Izaaka. Mimo to większość źródeł mówi, że Sara zmarła znacznie później, kiedy Izaak był już znacznie starszy, ponieważ w wielu przypadkach teksty religijne mają kilka wersji. Obraz: odtwarzacz slajdów Aby zakończyć to podsumowanie Abrahama i Sary z Biblii, musimy porozmawiać o ostatnie lata życia pary, aby zrozumieć koniec życia dwóch głównych bohaterów Biblii. Mówi się, że Sara i Abraham mieli umrzeć w tym samym wieku, ale Bóg, rozgniewany tym, że Sarah potraktowała Hagar, spowodował, że Sara straciła lata życia, co jest powodem, dla którego para Nie mógł spędzić razem całego życia. Kiedy Izaak miał 37 lat, to był moment, w którym Sara zmarła będąc jedną z najdłużej żyjących kobiet umierających w 127 lat. Mówi się, że Abraham zbudował grób swojej żony i pochował ją w jaskini Patriarchów i że od dnia śmierci żony do końca codziennie przychodził ją odwiedzać. Po śmierci żony Abraham miał inną żonę i kilkoro innych dzieci, chociaż nigdy nie kochał swojej nowej żony jak Sary. Ostatecznie Abraham zmarł w wieku 175 lat i został pochowany obok żony, aby mógł z nią spędzić całą wieczność. viewer

Abraham żył prawdopodobnie w XV-XIV wieku Był przeciętnym kupcem z Mezopotamii (tam, gdzie dziś jest Irak). Miał wówczas na imię Abram ("Bóg jest wzniosły"). Czuł się upośledzony przez los, bo nie miał syna. W tamtych czasach była to skaza na honorze mężczyzny. Gdy miał 75 lat, zwrócił się do niego Bóg, który obiecał mu nową ziemię i... syna. Abram spakował manatki i ruszył w nieznane. Syn z niewolnicą Czas płynął szybko. Abram włóczył się po całym Bliskim Wschodzie. Jednak dalej był bezdzietny. W końcu jego żona Sara zaproponowała mu, by zapłodnił piękną egipską niewolnicę Hagar. Był to stary, praktykowany na Wschodzie zwyczaj. Kiedy żona była bezpłodna, mąż mógł zapłodnić wybraną przez nią niewolnicę. Gdy przychodził czas porodu, legalna małżonka brała na swoje kolana rodzącą niewolnicę i wtedy dziecko było uznawane za oficjalnego potomka. Tak też było w przypadku Abrama, Sary i Hagar. Abram w wieku 86 lat po raz pierwszy został ojcem. Synowi nadał imię wskazane przez samego Boga - Izmael, co oznacza "Bóg słyszy". Ojciec narodów Ale między niewolnicą a jej panią doszło do konfliktu. Hagar zadzierała nosa. Wtedy miało dojść do pierwszej interwencji anioła. Boży wysłaniec kazał Hagar ukorzyć się przed jej panią. Jednocześnie Bóg obiecał wielką przyszłość jej synowi Izmaelowi. Tymczasem Abram zawarł przymierze z Bogiem. Aby je przypieczętować, 99-letni Abram obrzezał się, to samo zrobił z 13-letnim Izmaelem i wszystkimi męskimi niewolnikami. Otrzymał wtedy nowe imię: Abraham, co oznacza "ojciec mnóstwa narodów". Rozpoczął się intensywny czas dla Abrahama. Sara urodziła mu syna Izaaka ("zaśmiał się"), który został obrzezany osiem dni po urodzeniu. Mimo tego Abraham to Izmaela ciągle uznawał za swojego pierworodnego. Jednak Sara chciała pozbyć się Hagar i jej syna. Namawiała męża, by ich wygnał. Co się zdarzyło potem? Są różne wersje wydarzeń. Muzułmańska różni się od tej przedstawianej przez żydów i chrześcijan. Złożony Bogu w ofierze Zgodnie z tym, co mówi Biblia, Abraham zaopatrzył Hagar i Izmaela w wodę i jedzenie i wysłał ich na pustynię. Kiedy prowiant się wyczerpał, załamana Hagar zaczęła lamentować. Wtedy pojawił się anioł, który wskazał im, gdzie jest studnia. Powiedział też, że Izmael zostanie twórcą wielkiego narodu. Zgodnie z Biblią, Izmael zamieszkał na pustyni Paran, a matka sprowadziła mu żonę z Egiptu. I tu kończy się jego historia w Biblii. W I w. żydowski historyk Józef Flawiusz pisał, że dwanaście plemion Izmaela zamieszkuje całą ziemię między Eufratem i Morzem Czerwonym. Znacznie ważniejszą postacią w Biblii jest syn Abrahama i Sary, Izaak. Bóg poddał Abrahama próbie wierności, każąc mu złożyć syna w ofierze. Abraham chciał spełnić wolę Boga, ale w ostatniej chwili Bóg go powstrzymał i ocalił Izaaka. Zesłany przez Boga anioł polecił mu złożyć w ofierze barana zamiast Izaaka. Kamień jako relikwia Tymczasem muzułmanie uważają, że to Izmael jest tym, który miał zostać złożony przez Abrahama w ofierze. Według nich po narodzinach Izaaka Abraham nie wygonił na pustynię swojego pierworodnego syna. Udał się wraz z nim i Hagar do Mekki, gdzie zbudował świątynię Kaabę. Zresztą do dziś w Mekce znajduje się kamień z odbitą stopą Abrahama. Jest to dla muzułmanów święta relikwia. Abraham miał właśnie w Mekce być przez Boga wystawiony na próbę i chciał złożyć w ofierze... Izmaela. W ostatniej chwili Bóg go z tego obowiązku wybawił i zesłał mu barana. Na pamiątkę tego wydarzenia co roku odbywa się Święto Ofiar - Id al-Adha - najważniejsze święto muzułmańskie. Każdy ojciec rodziny składa w ofierze barana, wielbłąda lub krowę. Zwierzę musi być zabite rytualnie, następnie dzieli się mięso tak, by 1/3 oddać potrzebującym, 1/3 - krewnym, a pozostałą 1/3 spożywa się na wspólnej uczcie. Tego dnia wspólnie odwiedza się meczet, recytuje Koran i rozdziela prezenty. W czasie Święta Ofiar wielu muzułmanów składa też datki pieniężne na pomoc biednym i fundacje charytatywne. Święto Ofiar przypada w miesiącu, w którym odbywa się pielgrzymka do Mekki. Jest jednym z najważniejszych jej elementów, kończącym pielgrzymkę. Czczony w trzech religiach Abraham (po arabsku Ibrahim, czyli "kochający ojca") jest czczony przez chrześcijan, żydów i muzułmanów. Żył około 120 lat. Dziś jego grób znajduje się w Hebronie, 30 km na południe od Jerozolimy. Jest to masywna, przypominająca twierdzę budowla z przełomu XIII i XIV wieku. Została wzniesiona nad Grotą Makpela, którą Abraham kupił na miejsce swego pochówku i gdzie pochowano również jego żonę Sarę i syna Izaaka. Grota jest od XIV wieku zamknięta.

"Powiedzcie mi wy, którzy chcecie żyć pod Prawem, czy Prawa tego nie rozumiecie? Przecież napisane jest, że Abraham miał dwóch synów, jednego z niewolnicy, a drugiego z wolnej ... niewiasty te wyobrażają dwa przymierza; jedno, zawarte pod górą Synaj, rodzi ku niewoli, a wyobraża je Hagar ... Natomiast górne Jeruzalem cieszy się wolnością i ono jest naszą matką..." (BT) Streszczenie komentarza: zgodnie z Gal. 4:21-31, Sara i Hagar wyobrażały Boskie przymierza realizujące obietnice dane Abrahamowi. Hagar reprezentuje w tym obrazie Przymierze Zakonu, które rozwijało Izrael cielesny (Ismael), natomiast Sara reprezentuje Przymierze Nowe, które rozwija Izrael duchowy (Izaak) - Kościół wieku Ewangelii. Intencja tekstu z Gal. 4:21-31 jest jasna. Myślą przewodnią listu do Galacjan jest kwestia przestrzegania Zakonu przez wierzących w Chrystusa. Różne pojawiające się tam wątki i spojrzenia, choć mogą być rozpatrywane oddzielnie, wszystkie razem służą wykazaniu z różnych punktów widzenia, że Zakon Mojżeszowy obejmuje wyłącznie Żydów cielesnych. Ci, którzy są Żydami duchowymi - wierzący w Chrystusa - poddani są Zakonowi Nowemu, 'Nowemu Przymierzu we krwi jego' (Łk. 22:20; Rzym. 2:28,29; 1 Kor. 11:25; Gal. 6:16). Temu samemu celowi służy zapis z Gal. 4:21-31, choć historia Abrahama i jego synów stanowi nie tylko naukę odnośnie naszego stosunku do Prawa, ale sama w sobie jest także typem znacznie większego tematu obejmującego cel Boskich przymierzy i ich wzajemną relację. Abraham i jego synowie W związku z tym warto na początek przypomnieć sobie sytuację, do której nawiązuje Paweł. W Gal. 4:22,23 "jest napisane, że Abraham miał dwóch synów: jednego ze służącej i jednego z wolnej; ale ten ze służącej urodził się istotnie według ciała, ten drugi zaś, z wolnej - na podstawie obietnicy" (NW). Już pierwsza wzmianka na temat przymierza, jaką odnajdujemy w księdze Rodzaju, zawierała obietnicę potomstwa dla Abrahama, "a uczynię z ciebie wielki naród" (Rdz. 12:2 NW). Problem polegał na tym, że choć Bóg najwyraźniej obiecał Abrahamowi potomka, "który wyjdzie z twojego wnętrza", Sara nie mogła zajść w ciążę (Rdz. 15:4, 16:1,2). Oddała w związku z tym Abrahamowi swoją służącą Hagar, "Toteż on współżył z Hagar i ta zaszła w ciążę" (Rdz. 16:4). Hagar urodziła Ismaela, który okazał się być, zgodnie z oświadczeniem apostoła z Gal. 4:22,23, 'synem ze służącej', który "urodził się istotnie według ciała" - z przyczyn naturalnych. Narodziny Ismaela nie stanowiły jeszcze wypełnienia obietnicy Bożej. Bóg bowiem postanowił, że tym właściwym, obiecanym potomkiem będzie syn Sary. Tak się rzeczywiście stało. Trzynaście lat po narodzinach Ismaela Sara zaszła w ciążę (Rdz. 16:16, 21:5). Prawdziwie stało się to wskutek obietnicy, mamy bowiem informację, że "u Sary zanikło już miesiączkowanie" (Rdz. 18:11 NW). Zatem Abraham miał dwóch synów: Ismaela z Hagar i Izaaka z Sary. Apostoł Paweł informuje, że "Stanowi to symboliczny dramat, gdyż owe niewiasty przedstawiają dwa przymierza" (Gal. 4:24 NW). Jakie przymierza są reprezentowane w Sarze i Hagar i kim są ich symboliczne dzieci? "Symboliczny dramat" - Hagar i Ismael W całej historii występuje pięć postaci: Abraham, Sara, Hagar, Izaak i Ismael. Abraham reprezentuje tutaj Przymierze Abrahamowe - obietnicę, którą Bóg złożył Abrahamowi odnośnie potomstwa. Chociaż w Rdz. 17:5,6 czytamy o wielu narodach, w Rdz. 22:17 znajdujemy potomstwo Abrahama określone dwojako, jako "gwiazdy niebios" i "ziarnka piasku" (NW). Zatem tak jak Abraham miał dwóch synów, tak Przymierze Abrahamowe rozwija dwa narody: symbolicznego Ismaela i symbolicznego Izaaka. Przymierze Abrahamowe nie działa jednak bezpośrednio. Jest podstawą prawną, na gruncie której Bóg wypełnia swoje obietnice, ale czyni to za pośrednictwem symbolicznych kobiet - przymierzy. Apostoł Paweł wyjaśnia zatem w Gal. 4:24,25, że antytypem Ismaela jest cielesny Izrael, a antytypem Hagar jest Przymierze Zakonu. Przywołanie przez apostoła góry Synaj jest nawiązaniem do geograficznego punktu, w którym Izrael otrzymał od Boga Prawo reprezentowane w dziesięciu przykazaniach (choć samo przymierze zostało zawarte w noc wyjścia z Egiptu; Jer. 31:32). W jakim sensie 'dzisiejsza Jerozolima jest ze swoimi dziećmi w niewoli' (Gal. 4:25)? Jerozolima jest stolicą Izraela, a jednocześnie centrum kultu, miastem, w którym znajdowała się świątynia będąca miejscem czci według zasad Zakonu Mojżeszowego. Dziećmi Jerozolimy w tym sensie jest naród izraelski, który tymi zasadami przymierza Zakonu był objęty. Jednocześnie to poddanie Zakonowi było wyrazem swoistej niewoli. Przede wszystkim, była to niewola związana z samym nakazowo-zakazowym charakterem Prawa. W bezpośrednim kontekście rozważanego Gal. 4:21-31 apostoł Paweł wyraźnie wskazuje, że owa niewola ma związek z przestrzeganiem "dni i miesięcy, i pór, i lat", a więc z zewnętrzną formą i ceremoniałem (Gal. 4:9,10 NW). Z drugiej strony jest to niewola grzechu, "Prawo bowiem niczego nie doprowadziło do doskonałości" (Hbr. 7:19 NW). Wręcz przeciwnie, jego rolą było wskazanie grzechu i pokazanie, że własnymi wysiłkami nie jesteśmy w stanie go pokonać (Rzym. 7:7; Gal. 3:19-25). Trwanie przy Zakonie to trwanie w punkcie bez wyjścia - próba samousprawiedliwienia przez spełnianie nakazów, która nigdy nie będzie skuteczna w rzeczywistym doprowadzeniu człowieka do harmonii z Bogiem (Rzym. 3:20). "Symboliczny dramat" - Sara i Izaak Tożsamość pozafiguralnego Izaaka została określona przez apostoła Pawła w Gal. 4:28, "A my, bracia, jesteśmy dziećmi związanymi z obietnicą" (NW). "My, bracia" znaczy tyle, co poświęceni członkowie Ciała Chrystusowego, bowiem "jeśli należycie do Chrystusa, to rzeczywiście jesteście potomstwem Abrahama" (Rzym. 2:28,29, 9:6-8; Gal. 3:29 NW). Określenie ich mianem gwiazd, które spotykamy w Rdz. 22:17, jest nieprzypadkowe, ponieważ powołani do Chrystusa rzeczywiście mają nadzieję zmartwychwstania do chwały w niebie (Jn. 14:2,3; Kol. 1:5; 1 Pt. 1:3,4; 1 Jn. 3:2). Nieprzypadkowy jest także fakt, że choć Abrahamowi powiedziano, że będzie ojcem symbolicznych gwiazd i ziaren piasku, jego synowi Izaakowi powtórzono jedynie, że będzie ojcem gwiazd (z pominięciem piasku; Rdz. 26:4), co także wspiera pogląd, że Izaak reprezentuje tylko jedną część potomstwa Abrahama, Izrael duchowy. Kim zatem jest matka pozaobrazowego Izaaka? "Jerozolima górna jest wolna i ona jest naszą matką" (Gal. 4:26 NW). W Gal. 4:24 zostało powiedziane, że Sara także reprezentuje przymierze. "Jerozolima górna" jako taka oczywiście przymierzem nie jest. Tak jak "Jerozolima dolna" nie jest przymierzem, tylko stolicą, ośrodkiem kultu i miejscem przebywania cielesnego Izraela, tak "Jerozolima górna" jest stolicą i miejscem przebywania Izraela duchowego. Nie będzie w tym określeniu nic dziwnego, jeśli będziemy rozumieć, że jako ochrzczeni w imię Pana Jezusa nie należymy już do tego świata, ale staliśmy się 'obywatelami niebios' (Flp. 3:20,21). "Ale Bóg ... razem nas wskrzesił, i posadził nas razem w miejscach niebiańskich..." (Ef. 2:4-6 NW). A najważniejsze jest, że opis ten nie jest żadną obietnicą dla nas, ale opisem tego, co się z nami już stało podczas chrztu. I tam - "w miejscach niebiańskich" - jest nasza "Jerozolima górna", w której przebywamy duchem i oddajemy cześć Bogu w niebiańskim sanktuarium (1 Kor. 3:16,17). Matką Kościoła, pozafiguralnego Izaaka, jest pozafiguralna Sara - Przymierze Nowe. Bóg już przez proroka Jeremiasza zapowiada zawarcie przymierza innego niż Przymierze Zakonu. Prawa Zakonu były wyryte na tablicach kamiennych, prawo Nowego Przymierza jest wyryte na tablicach serc przez ducha, w którym jesteśmy ochrzczeni i stajemy się 'nowym stworzeniem', stworzonym "według woli Bożej w rzeczywistej prawości" (Jer. 31:31-34; Dzieje 2:5, 2:38; 2 Kor. 3:3, 5:17; Gal. 6:15,16; Ef. 4:24). Wiele miejsca poświęca temu tematowi apostoł Paweł w 8. i 9. rdz. listu do Hebrajczyków. Hbr. 9:15 zapewnia nas, że nasza nadzieja jest realna dlatego, że Jezus Chrystus wykonuje posługę Pośrednika Nowego Przymierza (zob. Hbr. 12:22-24). Przede wszystkim, nasz Pan mówi, że jego przelana krew oznacza zapoczątkowanie Nowego Przymierza (Łk. 22:20). Mając udział we krwi Chrystusa, mamy jednocześnie udział w przymierzu przez tę krew uprawomocnionym (1 Kor. 10:16). Doświadczenia pozafiguralnej Sary W badanym Gal. 4:21-31 apostoł Paweł nie ogranicza się jednak wyłącznie do charakterystyki postaci, które występują w tym symbolicznym dramacie, ale przywołuje także dwie okoliczności, które typicznie wskazywały na relacje Izraela cielesnego z Izraelem duchowym. Pierwsza taka okoliczność jest wzmiankowana w Gal. 4:27, gdzie apostoł cytuje z proroka Izajasza: "Albowiem jest napisane: Wesel się, niepłodna, która nie rodzisz, wykrzyknij i głośno zawołaj, niewiasto, która nie doznajesz bólów porodowych; bo dzieci opuszczonej są liczniejsze niż tej, która ma męża" (NW). Ten proroczy opis wiernie opisuje sytuację Sary, która nie mogła doczekać się potomka i jej radość, kiedy zaszła w ciążę w czasie, w którym z punktu widzenia zegara biologicznego nic nie mogło się już wydarzyć. Ale się wydarzyło, bo taka była obietnica Boża. Warto zwrócić przy tym uwagę na zakończenie Gal. 4:27, gdzie jest mowa o tym, że "dzieci opuszczonej są liczniejsze niż tej, która ma męża". Po pierwsze, kwestia liczebności potomstwa - proroctwo zdaje się w tym miejscu wskazywać, że Izrael duchowy jest znacznie liczniejszy niż Izrael cielesny. Ta informacja nie musi szczególnie dziwić, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że Izrael duchowy składa się z "ludzi z każdego plemienia, i języka, i ludu, i narodu" (Obj. 5:9 NW). Po drugie, kwestia czasu pojawienia się potomstwa. Wiemy, że Ismael urodził się pierwszy; na Izaaka trzeba było czekać jeszcze 14 lat. I podobnie jest w antytypie. Przymierze Zakonu zostało zawarte w noc wyjścia z Egiptu, Przymierze Nowe zostało zapieczętowane ponad 1600 lat później śmiercią i zmartwychwstaniem naszego Pana. W tym sensie obietnica zgromadzania "gwiazd" rzeczywiście pozostawała bezpłodna bardzo długi czas, aż do momentu zesłania ducha. Po trzecie w końcu, ciekawy jest opis relacji Sary i Hagar. Sara jest 'opuszczona', a Hagar jest tą, "która ma mężą". Na pierwszy rzut oka jest sprzeczność, bowiem to Sara miała męża, a Hagar była jej służącą. W Rdz. 16:3 czytamy jednak, że Sara "wzięła Hagar, swą egipską służącą, i dała ją Abramowi, swemu mężowi, za żonę" (NW). W tym momencie Hagar rzeczywiście stała się 'tą, która ma męża'. Jednocześnie Sara w ten sposób dobrowolnie odsunęła siebie "na boczny tor". Stała się w jakimś sensie opuszczona - Hagar zaszła w ciążę i zaczęła pogardzać Sarą, Abraham tymczasem najwyraźniej nie stanął w jej obronie (Rdz. 16:4,5). Zatem opis Biblijny jest w tym miejscu najzupełniej zgodny. Doświadczenia pozafiguralnego Izaaka Ismael miał podobne odczucia do swojego brata, co jego matka do Sary. Stało się to zresztą bezpośrednią przyczyną odprawienia jego i Hagar (Rdz. 21:8-13). Podobna sytuacja miała miejsce w antytypie. "Ale jak wtedy ten urodzony według ciała zaczął prześladować urodzonego według ducha, tak jest i teraz" (Gal. 4:29 NW). Prześladowanie 'urodzonych według ducha' przez cielesnych Żydów jest faktem Biblijnym. Pierwszym z potomstwa gwiazd był nasz Pan Jezus (Kol. 1:18), który w swojej służbie zmagał się z nieustanną opozycją władców żydowskich, aż na samym końcu spotkała go z ich ręki śmierć. Podobnie rzecz się miała z pierwotnym Kościołem. Jeszcze zanim przyszły prześladowania Rzymu, swoje zmagania ze zborem Chrystusowym prowadzili Żydzi. Pierwszy męczennik Szczepan zginął właśnie z ich ręki, kiedy to podczas zeznań przed Sanhedrynem Żydzi nie mogli znieść jego świadectwa, "zatkali sobie uszy rękami, i jednomyślnie rzucili się na niego" (Dzieje 6:8-15, 7:54-60). Biblia wspomina też o prześladowaniach z ręki króla Heroda, który "przyłożył rękę do gnębienia niektórych ze zboru", a apostoła Jakuba "zgładził mieczem" (Dzieje 12:1-5 NW). Działalności apostołów towarzyszyła w końcu nieustanna negatywna agitacja ze strony niewierzących Żydów, którzy podburzali nowo nawróconych z pogan i przekonywali ich o konieczności przyjęcia Zakonu Mojżeszowego (Dzieje 14:2, 15:1). Zatem prześladowanie antytypicznego Izaaka przez antytypicznego Ismaela jest kolejnym elementem wypełnienia się figury, o której naucza Gal. 4:21-31. Wypędzenie pozafiguralnego Ismaela "Co jednak mówi Pismo? Wypędź niewolnicę i jej syna, bo nie będzie dziedziczyć syn niewolnicy razem z synem wolnej" (Gal. 4:30 BT). Prześladowanie Izaaka przez Ismaela spowodowało, że i on, i jego matka zostali ostatecznie wypędzeni. W antytypie oznacza to symboliczne wypędzenie Hagar (Przymierza Zakonu) i Ismaela (cielesnego Izraela). Wypędzenie Hagar wskazuje na fakt zastąpienia Przymierza Zakonu Przymierzem Nowym, "Mówiąc 'nowe przymierze' sprawił, że poprzednie stało się przedawnione" (Hbr. 8:13 NW). Z kolei wypędzenie Izraela cielesnego wskazuje na utratę przez ten naród szczególnej łaski Bożej, i nie tylko w sensie ochrony Bożej i błogosławieństw cielesnych, ale przede wszystkim w sensie utraty możliwości wyłącznego stanowienia także potomstwa gwiazd (Mt. 23:37,38; Dzieje 13:46; Rzym. 11:16-24). To odrzucenie nie jest jednak odrzuceniem ostatecznym, jak naucza szereg kościołów. Przepowiadając pozostawienie domu izraelskiego, nasz Pan zapowiedział jednocześnie, że także i on we właściwym czasie go przyjmie (Mt. 23:39). "... i w ten sposób zostanie wybawiony cały Izrael" (Rzym. 11:26). Wydaje się, że również sytuacja opisana w Rdz. 21:14-21 typicznie zapowiada nie tylko odsunięcie Izreala od łaski, ale także ich powtórne przyjęcie. Jest zatem w planie Bożym miejsce na zbawienie każdego. Zbawiony jest Izaak, zbawiony będzie Ismael, a razem z Ismaelem zbawiona będzie jego antytypiczna egipska żona - cały świat ludzkości - pod rządami gwiezdnej części potomstwa abrahamowego. Przyjdzie czas, kiedy 'wszelki język uzna, że Jezus Chrystus jest Panem' (Flp. 2:10,11). Tymczasem błogosławieni jesteśmy, znając te rzeczy i wiedząc, że "jesteśmy dziećmi ... niewiasty wolnej" (Gal. 4:31 NW).

Samotna kobieta nie budziła u Hebrajczyków zbyt dużego szacunku, chyba że była bogobojną wdową. Dlatego opowieści o biblijnych niewiastach muszą być również opowiadaniem o ich mężach i synach. Tak też jest w przypadku Sary i Hagar – ich historia nierozdzielnie związana jest z według Pisma św., była bardzo piękną kobietą i Abraham, obawiając się o swe życie, namawiał ją, by podawała się za jego siostrę. Ona czyniła to w milczeniu, chociaż czyn Abrahama można uznać za wysoce niestosowny. Pozwala on, by faraon i król Geraru wzięli jego żonę na swój dwór jako nałożnicę, obficie mu to wynagradzając. Wprawdzie interwencja Boga zawsze zapobiega zhańbieniu Sary, jednak intencje Abrahama są co najmniej dwuznaczne. Poza tym dowiadujemy się z Pisma św., że Sara była właściwie przyrodnią siostrą Abrahama. Można to jednak wytłumaczyć panującym w owych czasach endogamicznym modelem małżeństwa, tj. polegającym na poślubianiu kobiet pochodzących z własnej Sara oznacza księżniczkę. Biblijna Sara jest podobna do księżniczki: piękna, dumna i władcza. Nawet jeżeli chodzi o tak intymną i wstydliwą wówczas sprawę jak bezpłodność. O tym, że Sara jest bezpłodna, dowiadujemy się już w momencie pierwszego z nią spotkania. Otrzymujemy również wiadomość, iż Bóg obiecuje Abrahamowi liczne potomstwo, mające stać się wielkim narodem. Ponieważ jednak obietnica ta przez długi czas pozostawała tylko słowami małżonkowie zaczęli się niepokoić. Zapewnienie kontynuacji własnemu narodowi było wtedy sprawą najważniejszą, stanowiło wręcz podstawowy nakaz religijny. Starożytne społeczeństwa żyjące na Bliskim Wschodzie wykształciły wiele zwyczajów, pozwalających rozwiązać problem niepłodności kobiet. Jeden z nich wykorzystuje Sara, oddając mężowi swoją wynika z kodeksu Hammurabiego niepłodna żona może tak uczynić, a dziecko, które przyjdzie na świat z tego związku, będzie uznawane za jej własne. Jeżeli niewolnica zrezygnuje ze swych praw do dziecka, będzie mogła odzyskać wolność. Tak więc „Saraj, żona Abrahama, wzięła niewolnicę Hagar, Egipcjankę, i dała ją za żonę mężowi swemu Abrahamowi. (...) Abram zbliżył się do Hagar i ta stała się brzemienną.” (Rodz. 16, 1-4) Hagar jednak nie chciała zrezygnować z prawa do dziecka i uciekła. Dopiero pod wpływem Boga wróciła do swej pani i była jej posłuszną. Urodziła syna, któremu nadała imię lata a Sara nadal była bezpłodna. Miała już osiemdziesiąt dziewięć lat, a Abraham dziewięćdziesiąt dziewięć. Wtedy to właśnie otrzymali wiadomość, że Sara urodzi syna. Mimo ich wątpliwości tak się stało i urodził im się syn Izaak. Konflikt między Sarą i Hagar zaostrzył się, gdyż teoretycznie to Izmael był pierworodnym Abrahama i jego dziedzicem. Sara kazała więc mężowi wypędzić Hagar i jej syna, co Abraham uczynił. Bóg zaopiekował się jednak wypędzonymi. Hagar, silna i niezależna kobieta, dopiero wtedy mogła zacząć samodzielnie kształtować swój los. W tradycji arabskiej te dwie postacie odgrywają bardzo istotną rolę. Bardzo często wszystkich Arabów określa się jako „synów Izmaela”.Sara zmarła w wieku stu dwudziestu siedmiu lat. Abraham kupił w Kanaanie kawałek ziemi, by pogrzebać żonę. W tym momencie kończy się wędrówka patriarchy. Dotychczas Abraham był tylko obcym przybyszem w ziemi, do której zaprowadził go Bóg. Dopiero miejsce pochówku Sary stało się dla niego prawdziwym domem ojczystym. W ten sposób zrealizowana została obietnica dana przez Pana w odległej Mezopotamii: „I oddaję tobie i twym przyszłym potomkom kraj, (...) cały kraj Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem.” (Rodz. 16, 8)W Piśmie św. Sara i Hagar odgrywają bardzo ważną rolę. Na przykładzie Sary Bóg uświadamia ludziom, że nie ma dla niego rzeczy niemożliwych i że zawsze spełnia dane obietnice. Abrahamowi zostało przyrzeczone liczne potomstwo i nowe ziemie. Pomimo swej pobożności małżeństwo Sary i Abrahama niedowierzało jednak tej obietnicy. Wprawdzie najpierw cierpliwie czekali na potomka, ale w końcu postanowili „wziąć sprawy w swoje ręce”. Dlatego Sara oddała mężowi swoją niewolnicę i ta urodziła mu, a właściwie im – Sarze i Abrahamowi – syna. Nie był to przecież całkowicie ich syn, szczególnie, że między Sarą i Hagar narastał konflikt. Abraham stoi w całej tej historii jakby na uboczu. Stroną aktywną jest raczej jego żona. To ona decyduje o wykorzystaniu niewolnicy do uzyskania potomstwa, ona wypędza Hagar, kiedy ta staje się nieposłuszna, ona każe Abrahamowi pozbyć się Izmaela – pierworodnego – gdy rodzi własnego syna. Abraham zaś posłusznie wypełnia jej polecenia. Również Hagar nie jest postacią bierną. Buntuje się przeciw swej pani, umie walczyć o swoje. Te dwie kobiety przytłaczają jak gdyby małżeństwo doczekało się w końcu potomstwa. Jak podaje Pismo św. Sara urodziła syna w wieku osiemdziesięciu dziewięciu lat. Był to prawdziwy cud i spełnienie obietnicy danej przez Boga. Wielokrotnie na kartach Biblii opisuje się, jak Bóg przemawia bo Abrahama i Sary. Nie czyni przy tym żadnej różnicy, nie dyskryminuje kobiety. Pojawienie się tych postaci na kartach przypowieści, fakt, iż kobiety w tej historii odgrywają wręcz kluczową rolę powinien nam dobitnie uzmysłowić, że mają one w religii dużo do powiedzenia.

Prorok Abraham(as) Wyznawcy trzech głównych religii na świecie, judaizmu, chrześcijaństwa i islamu, zachowują dla Abrahama wielki szacunek i cześć. Prorok Abraham (as) był mieszkańcem Ur. Ur w dzisiejszych czasach nazywane jest Al-Muqayyar (lub Mughair) i leży około dwieście mil na południowy wschód od Bagdadu w Iraku. Abraham (as) wychowywał się w domu swego wuja Azara. Biblia wspomina różne imiona ojca Abrahama jak Terah(Genezis 11:26), Tharah(Łukasz 3:34) a kościelna historia wspomina Adara jako jego ojca. Święty Koran wspomina Azar jako jego Ab(26:87). Ab po arabsku odnosi się na równi do ojca, wujka i dziadka. Jego wujek ze strony taty prowadził sklep gdzie figurki bożków były sprzedawane. Abraham (as) obserwował wyrób bożków w domu swego wuja. Te bożki były wykonywane przez ludzi i sprzedawane ludziom jako ich bogowie. Jednego dnia jego wujek zostawił Abrahama(as) w sklepie aby obsługiwał klientów. Pewien stary człowiek wszedł do sklepu i powiedział Chcę kupić bożka. Abraham(as) zapytał go Którego chciałbyś mieć? Abraham(as) pokazał mu bożka. Miał zamiar już kupić tego bożka kiedy Abraham(as) zapytał go Ile masz lat? Człowiek odpowiedział Siedemdziesiąt lat. Na to Abraham(as) odpowiedział: Ten bożek został zrobiony dopiero wczoraj. Nie czujesz wstydu kiedy kłaniasz się przed bożkiem który ma jeden dzień? Te słowa Abrahama wywarły duży wpływ na starym człowieku, nie kupił on bożka i wrócił do domu. Taka była niechęć Abrahama(as) do bożków w czasie jego młodości. Wypowiadał czasami swoje niezadowolenie. Na początku dyskutował o tej kwestii w bardzo uprzejmy sposób, ale potem miał twardą dyskusję ze swoim wujem. Ignorował on najczęściej takie religijne dyskusje, ale w końcu ostrzegł Abrahama(as) o surowych konsekwencjach tego. Jednakże, wuj Abrahama(as) był pod bardzo dużym wrażeniem jego szlachetnego charakteru i zaproponował mu swoją córkę Sarę za żonę. Abraham(as) powołany na Proroka Abraham(as) prowadził pobożne życie i był zawsze zaangażowany w czynienie dobra. Chadzał ścieżką prawości, ale większość ludzi w jego czasie było skierowana ku materializmowi. Jedność Boga nauczana przez Noego(as) zniknęła z powierzchni ziemi, a ludzie błądzili po omacku, zajmując siebie czczeniem idoli. Bóg mianował Abrahama(as) na Proroka aby zdeptać czczenie bożków w społeczeństwie. Abraham od samego dzieciństwa czuł wstręt do bożków, a teraz zostało mu zlecone wykorzenienie czczenia bożków ze społeczeństwa. Nie marnował czasu i zabrał się za to zadanie bardzo szczerze. Poszedł do swojego teścia i powiedział: ,, Czy bierzesz sobie bożków za bogów? Zaiste widzę, że ty i twój lud jesteście w błędzie’’. Mówił publicznie i prywatnie o bezcelowości czczenia bożków. Jego metodą argumentacji był zazwyczaj sarkazm(Koran 6: 77-80): A kiedy pociemniała nad nim noc, ujrzał gwiazdę. Rzekł:,, Czy to może być mój Pan?’’ Lecz kiedy zaszła, powiedział:,, Nie lubię takich, którzy zachodzą’’. A kiedy ujrzał jak wschodzi księżyc, rzucając światło, rzekł:,, Czyż to może być mój Pan?’’ Kiedy ten jednak zaszedł, powiedział: ,, Jeśli mój Pan mnie nie poprowadzi, z pewnością będę jednym z tych, którzy schodzą z drogi’’. A kiedy ujrzał jak wschodzi słońce, rzucając światło, rzekł:,, Czy to może być mój Pan? To jest największe; Lecz kiedy i ono zaszło, powiedział:,, O ludu mój! Z całą pewnością pozbyłem się tego, co wy łączycie z Bogiem’’. ,, Zwróciłem swe oblicze do Tego, który stworzył niebiosa i ziemię, zawsze skłaniając się ku Allachowi, i nie jestem jednym z tych, którzy Jemu przypisują bogów’’. Dyskusja z Ludem Pod przewodnictwem Boga, Abraham(as) kontynuował pilnie swą misję. Jedna z jego wspaniałych debat jest odnotowana w Koranie w Surze 21:53-58. Należy pamiętać, że Abraham(as) zawsze przemawiał do czcicieli bożków z ironią i sarkazmem. W tej rozmowie wydaje się napominać jego lud i uświadomić im bezcelowość ich bałwochwalczych praktyk, najpierw poprzez potłuczenie bożków, a następnie przez wyzwanie ich gorących zwolenników do zadania pytań bożkom, jeśli mogą mówić aby powiedzieli kto ich potłukł. Abraham (as) wrzucony w ogień To rozwścieczyło jego przeciwników. Przywódcy, zamiast zaakceptowania prawdy, wpadli we wściekłość i powiedzieli: ,, Niechaj zatem spadnie wstyd na was oraz na to, co czcicie oprócz Allacha! Czy nie rozumiecie?’’ Powiedzieli: ,,Spal go i udziel pomocy twoim bogom, jeśli w ogóle chcesz coś zrobić’’. Powiedzieliśmy: ,,O ogniu, ty stań się źródłem spokoju i bezpieczeństwa dla Abrahama!’’ Oni knuli zły plan przeciw niemu, lecz My uczyniliśmy ich najbardziej przegranymi.(21:68-71) Bóg zniweczył ich plany i uratował Abrahama(as) W jaki sposób ogień stał się zimny, nie zostało nam powiedziane. Mógł ugasić go deszcz w odpowiednim czasie lub jakiś deszczowy huragan. Jakiekolwiek to było wydarzenie, Bóg spowodował takie okoliczności, które doprowadziły do oswobodzenia Abrahama(as). Istnieje zawsze element tajemniczości w niebiańskich cudach; a sposób w jaki Abraham(as) został uratowany z ognia był rzeczywiście wielkim cudem. To, że Abraham(as) został wrzucony do ognia jest potwierdzane nie tylko przez Żydów, ale również przez wschodnich chrześcijan(25 drugiego Kanuun czyli 25 Styczeń jest wyróżniony w kalendarzu syryjskim dla upamiętnienia tego wydarzenia (Hyde, De Rel, Vet Pers., str. 73) Abraham (as) miał siedemdziesiąt pięć lat, kiedy Bóg nakazał mu migrację. Wyruszył z Ur (Mezopotamia) do Harran, a stamtąd do Kanaanu, który Bóg zarządził, aby dać jego potomkom. Ta podróż miała dokładny cel. W celu wykonania planu Bożego oraz życzenia, wszyscy wielcy prorocy i ich zwolennicy, w takim czy innym czasie, musieli wyemigrować ze swoich domów. W ten sam sposób Abraham (niech spoczywa w pokoju) został poproszony o migrację. Abraham (niech spoczywa w pokoju) wyemigrował z Ur z kilkoma wybranymi członkami, w tym jego bratankiem Lotem. Dotarli do Egiptu. Król był pod wrażeniem Abrahama i ofiarował mu kilka prezentów oraz Królewską Panią imieniem Hagar. Abraham (niech spoczywa w pokoju) i Sarah nie mieli żadnych dzieci, więc gdy Hagar został przedstawiona Abrahamowi (niech spoczywa w pokoju) przez króla Egiptu, Sarah poślubiła ją Abrahamowi (niech spoczywa w pokoju) tak, aby mogli oni mieć dziecka. Abraham (niech spoczywa w pokoju) miał osiemdziesiąt pięć lat, kiedy ożenił się z Hagar. Wszyscy oni poważnie błagali Boga o sprawiedliwe potomstwo. Biblia wspomina bezdzietny stan Abrahama (as) w następujący sposób: Potem rzekł Abraham: Przecież nie dałeś mi potomstwa, więc mój domownik będzie dziedzicem moim. Wówczas doszło go słowo Pana: Nie ten będzie dziedzicem twoim, lecz ten, który będzie pochodził z wnętrzności twoich, będzie dziedzicem twoim. Potem wyprowadził go na dwór i rzekł: Spójrz ku niebu i policz gwiazdy, jeśli możesz je policzyć! I rzekł do niego: Tak liczne będzie potomstwo twoje. (Księga Rodzaju 15:3-5) Bóg wysłuchał ich modlitw. Anioł rozmawiał z Hagar i powiedział, mówi Biblia: Rzekł jeszcze do niej anioł Pański: Oto poczęłaś i urodzisz syna, i nazwiesz go Ismael, bo Pan usłyszał o niedoli twojej.(Księga Rodzaju 16:10,11) Pierwsze dziecko urodziło się Abrahamowi(as) z Hagar. Biblia mówi: „Abraham miał osiemdziesiąt sześć lat, gdy Hagar urodziła Izmaela Abrahamowi.” (Księga Rodzaju 16:16). Obietnice Boga z Sarą i Hagar Po narodzinach Ismaela, Sarah starszej żonie Abrahama, również Bóg obiecał dziecko. W rzeczywistości wiele obietnic zostało im dane dla ich ich potomstwa. W Księdze Rodzaju, 17:16-20 mamy: I będę jej błogosławił i dam ci z niej syna. Będę jej błogosławił i stanie się matką narodów, od niej pochodzić będą królowie narodów. Wtedy Abraham padł na oblicze swoje i roześmiał się, bo pomyślał w sercu swoim: Czyż stuletniemu może urodzić się dziecko? I czyż Sara, dziewięćdziesięcioletnia, może rodzić? I rzekł Abraham do Boga: Oby tylko Ismael pozostał przy życiu przed twoim obliczem! Na to rzekł Bóg: Nie! Ale żona twoja Sara urodzi ci syna i nazwiesz go imieniem Izaak, a Ja ustanowię przymierze moje z nim jako przymierze wieczne dla jego potomstwa po nim. Co do Ismaela, wysłuchałem cię: Oto pobłogosławię mu i rozplenię go, i rozmnożę go nad miarę. Zrodzi on dwunastu książąt, i uczynię z niego naród wielki. Abraham (as) osiedla swego jedynego syna w Mekce. Abraham (niech spoczywa w pokoju) nie zrobił nic, z własnej woli, raczej czynił jak było nakazane przez Boga. Wziął Izmaela i jego matkę Hagar do wyznaczonej ziemi w odludnej Arabii i podczas osiedlania ich tam oferował następującą modlitwę: ,,Panie nasz, umieściłeś część mojego potomstwa w jałowej dolinie nieopodal Twojego Świętego Domu, Panie nasz, aby przestrzegali Modlitwy. Uczyń zatem, aby serca ludzi zwróciły się ku nim oraz daj im owoce, aby byli wdzięczni. ,,Panie nasz, Ty z pewnością wiesz co skrywamy, a co pozwalamy poznać. Nic nie jest ukryte przed Allachem, czy to na ziemi, czy w niebie.’’ (14:38-39) Izmael był jeszcze dzieckiem kiedy Abraham, w posłuszeństwie dla Boskiego nakazu i dla spełnienia Boskiego planu, przywiódł go i jego matkę Hagar do ponurego i nieurodzajnego terenu, gdzie obecnie mieści się Mekka. W owym czasie nie było tam żadnych oznak życia i brak sposobów pozyskania pożywienia(Bukhari). Lecz Bóg zaplanował tak, iż miejsce to powinno stać się sceną działań ostatniego Boskiego przesłania dla ludzkości. Izmael został wybrany jako maszyna do wprowadzenie w życie tego Boskiego planu. Modlitwa ta została wykonana w czasie kiedy to ani jedno źdźbło trawy mogło być zobaczone na wiele mil dookoła Mekki. Do tej pory proroctwo to spotkało się ze spełnieniem w fenomenalny sposób, jako że wielki wybór owoców dociera do Mekki o każdej porze roku. Jest odnotowane w historii, że kiedy Abraham(as) zostawił swoje dziecko i żonę w tej nieurodzajnej ziemi, Hagar biegła za nim i pytała Abrahama, Czy zostawiasz nas tutaj? Nie odpowiedział. Wtedy ona zapytała go ponownie, Czy zostawiasz nas tutaj na rozkaz Boga? Abraham(as) tylko wskazał na niebo. Zrozumiała to i powiedziała, Zatem Bóg nie zmarnuje nas, i wróciła do dziecka. Jaką wierną kobietą była! Ufała Bogu, że On zaopatrzy ją we wszystkie niezbędne rzeczy i ochroni ich. Dziecko rosło w tej atmosferze, w tych warunkach a we właściwym czasie to miejsce stało się miastem. Abraham(as) poświęca swego syna Abraham(as) zobaczył sen, że zarzyna swego syna. Kiedy Ismael miał 12 lat, Abraham przyjechał ich odwiedzić i wspomniał o swoim śnie. Święty Koran wspomina całe wydarzenie w następujący sposób: I modlił się:,, Panie mój, daj mi sprawiedliwego syna”. Daliśmy mu więc dobrą nowinę o synu cierpliwym. A kiedy był na tyle dojrzały aby z nim chodzić, on rzekł:,, O mój drogi synu, widziałem we śnie jak składam cię w ofierze. Rozważ zatem to, co o tym sądzisz!’’ Ten odrzekł: ,,O ojcze mój, czyń tak, jak ci się nakazuje. Jeżeli Allach pozwoli, stwierdzisz, że jestem wytrwały w wierze’’. I kiedy oni obaj podporządkowali się Woli Bożej, a Abraham rzucił go głową na ziemie, My zawołaliśmy doń: ,, O Abrahamie, Istotnie wypełniłeś ten sen’’ . W ten sposób rzeczywiście nagradzamy tych, którzy czynią dobro. (37: 101-106) Z kolei Biblia mówi: I rzekł: Weź syna swego, jedynaka swego, Izaaka, którego miłujesz, i udaj się do kraju Moria, i złóż go tam w ofierze całopalnej na jednej z gór, o której ci powiem.(Księga Rodzaju 22:2) W tym samozaprzeczającym się oświadczeniu , Izaak został wspomniany jako jedyny, podczas gdy rzeczywistość jest taka, że Izaak nie był w żadnym czasie jedynym synem Abrahama. Jedynym synem był Izmael, który był 13 lat starszy niż Izaak. Jest jasnym z Biblii i Świętego Koranu, że wydarzenie to miało miejsce, kiedy syn był w stanie wykonywać trochę pracy wraz ze swym ojcem. To ustala wiek tego dziecka w czasie tego wydarzenia na około 12 lat. A to był Izmael, który był jedynym synem Abrahama(as), a do wieku 12 lat Izaak nawet się jeszcze nie urodził. Jednakże, po tym wydarzeniu Bóg obdarzył Abrahama(as) dobrymi wiadomościami o narodzinach Izaaka. Święty Koran mówi: I przekazaliśmy mu dobrą nowinę o Izaaku, Proroku, i jednym ze sprawiedliwych.(37:113) Rok później, kiedy Abraham(as) miał 100 lat, urodził się Izaak. Księga Rodzaju 22:6 mówi nam, że syn ofiarowany jako poświęcenie nie był niemowlęciem. W rzeczywistości dźwigał drewno na całopalenie na swojej głowie, a Księga Rodzaju 22:12 opisuje, że syn ofiarowany jako poświęcenie był jedynym synem. Tutaj nie wspomniano żadnego imienia. W czasie poświęcenia Abraham(as) miał 99 lat, a jedynym synem jakiego miał w owym czasie był Izmael. Wydaje się, że pisarze Biblii, chcąc przywłaszczyć sobie zasługi poświęcenia, celowo zmienili Izmaela na Izaaka oraz Marwah, wzgórze w pobliżu Mekki na Marwah. Co więcej, w ceremoniach religijnych żydów i chrześcijan nie został znaleziony żaden ślad przypuszczalnego poświęcenia Izaaka przez Abrahama. Muzułmanie, którzy są duchowymi spadkobiercami Izmaela, wspominają z wielkim zaangażowaniem, poprzez ubijanie każdego roku dziesiątego dnia miesiąca księżycowego Dhul-Hiżżah na całym świecie barany i kozły, jego zamierzone poświęcenie. To powszechne poświęcenie przez muzułmanów czworonogów ustanawia, ponad wszelką wątpliwość fakt, że to był Izmael, a nie Izaak, którego Abraham(as) chciał ofiarować jako ofiarę. W rzeczywistości, nie wymagano od Abrahama(as) wypełnienie jego wizji w dosłownym znaczeniu. Było to tylko praktyczny pokaz jego intencji i gotowości poświęcenie jego syna, który był upragniony przez niego. Wizja ta została już symbolicznie wypełniona poprzez zostawienie Hagar i Izmaela przez Abrahama(as) w dolinie Mekki, ziemi wyludnionej spieczonej i nieurodzajnej. Innym celem nakazu Boskiego danego Abrahamowi(as), najpierw poświęcenia syna, a potem powstrzymania się od tego, było obalenie ofiar z ludzi, najbardziej nieludzkiej praktyki szeroko rozpowszechnionej wśród większości nacji w owym czasie. Abraham(as) jako Prorok Przynoszący Prawo Abraham(as) postępował zgodnie z Prawem Noego(as) przez pięćdziesiąt lat. Później, kiedy Bóg wypróbował go poprzez pewne przykazania, które wypełnił, Bóg powiedział: I przypomnijcie sobie, kiedy Pan wypróbował Abraham przy pomocy pewnych poleceń, które on wypełnił. Pan rzekł: ,,Uczynię cię przywódca ludzi’’. Abraham spytał: ,,A spośród mego potomstwa?’’ Bóg odpowiedział: ,, Moje przymierze nie dotyczy odstępców’’.(2:125) W wielkiej próbie poświęcenia swego jedynego syna, postępowanie Abrahama(as) udowodniło swoją doskonałość. Czas wymagał nowego prawa, więc Bóg wybrał do tego Abrahama(as). Dom Boga stał się ruiną i wymagał naprawy. Zgodnie z nakazem Boga, Abraham(as) oraz Izmael odbudowali go na starych fundamentach(2:128). Bóg radował się z niego, mówiąc: I przypomnij sobie, kiedy przypisaliśmy Abrahamowi miejsce Domu i powiedzieliśmy:,, Niczego nie łącz ze Mną i utrzymuj dom Mój w czystości dla tych, którzy dopełniają okrążeń oraz tych, którzy wstają i którzy kłaniają się i padają na twarz w Modlitwie.(22:27) Abraham(as) obwieszcza Pielgrzymkę(Hadż) dla ludzkości Bóg ustanowił pielgrzymkę(Hażż) dla ludzkości poprzez Abrahama. Rozkazał mu mówiąc: ,, Głoś ludziom Pielgrzymkę. Przybędą do ciebie pieszo i na wszelkim nędznym wielbłądzie, idąc z każdej odległości, głęboką drogą(2:28) W ten sposób pielgrzymka jako instytucja rozpoczęła się wraz z Patriarchą Abrahamem(as) i jest kontynuowana bez żadnej przerwy do dziś dnia. Zgromadzenie w Mekce setek tysięcy muzułmanów każdego roku z każdego najodleglejszego kraju daje niezbite świadectwo o spełnieniu tego proroctwa. Szariat( Prawo) Abrahama(as) Prawa przedstawione przez Abrahama(as) były zawarte w pismach, ale te nie zostały zachowane jako że były przeznaczone tylko na określony przedział czasu. Jednakże są wspominane jako pisma Abrahama(as) w Świętym Koranie(87:20). Święty Koran mówi nam, że pisma zawierały następująco: Zaprawdę, ten w istocie będzie dobrze żył, który się oczyszcza I pamięta o imieniu swego Pana i składa Modlitwy. Wy jednak wolicie życie tego świata, Podczas gdy Życie Przyszłe jest lepsze i trwalsze. Oto, czego rzeczywiście naucza się w poprzednich Pismach, Pismach Abrahama i Mojżesza. (87:15-20) Abraham(as) nauczał swój lud prostej formy jedności Boga. Prawa Abrahama(as) pozostały w mocy aż do czasów Mojżesza(as), kiedy to zostało wprowadzone nowe prawo. Wzrost i upadek potomstwa Abrahama (as) Abraham(as) był bardzo zatroskany odrodzeniem swojego ludu. Błagał Boga mówiąc: I przypomnijcie sobie, kiedy Abraham powiedział:,, Panie mój, pokaż mi, jak dajesz życie zmarłym’’. Bóg odpowiedział:,, Czyż nie wierzysz?’’ Abraham odrzekł:,, Tak, lecz proszę o to, by moje serce mogło uspokoić się. Bóg odrzekł:,, Weź cztery ptaki i uczyń, by przywiązały się do ciebie. Potem każdego z nich zanieś na wzgórze. Następnie zawołaj je- przybędą do ciebie w pośpiechu. Wiedzcie, że Allach jest Potężny i Mądry.(2:261) Jest to wizja Abrahama(as), w której zostało mu pokazane sposób w jaki szkolić jego wyznawców i odnowić ich. Interpretacja ,,weź cztery ptaki’’ w wizji znaczy, że jego potomkowie powstaną i upadną cztery razy, fenomen, który był obecny dwukrotnie pomiędzy Izraelitami oraz będzie powtórzony dwukrotnie później pomiędzy wyznawcami Świętego Proroka Islamu (saw), który był spadkobiercą Abrahama(as) poprzez Izmaela. Władza żydów, została zgnieciona dwa razy, najpierw przez Nebuchadnezzara a potem przez Tytusa(17:5-8) (Encyklop. Brit. pod ,,żydzi’’). Za każdym razem Bóg podnosił ich po upadku. Druga odnowa została przyniesiona przez Konstantyna, rzymskiego cesarza, który przyjął chrześcijaństwo. Podobnie, moc Islamu została najpierw okrutnie wstrząśnięta kiedy Bagdad poddał się hordom tatarskim, ale wkrótce odzyskał siły po miażdżącym podmuchu. Wnuk Halaku tego, który obrabował Bagdad, przyjął Islam. Drugi upadek przyszedł potem, kiedy nastąpił ogólny i hurtowy upadek muzułmanów zarówno na duchowym jak i politycznym polu( Komentarz do 2:262). Bóg powołał Obiecanego Mesjasza(ra) w dniach ostatnich dla drugiego odrodzenia Islamu, które ma zostać osiągnięte poprzez pokojowe środki. Obiecane Zwycięstwo Koran twierdzi: I napisaliśmy już w Księdze Dawida, po Przypomnieniu, że moi sprawiedliwi słudzy odziedziczą ten kraj.(21:106) Jest to dekret Boski i nikt nie może odmienić dekretu Boga. W naszej ocenie serca mieszkańców Palestyny zostaną zdobyte jedynie przez prawdziwy Islam, to jest, Ahmadiyya, a ci prawdziwie sprawiedliwi wyznawcy Boga odziedziczą ją. Nie stanie się to jednakże z pomocą armat czy bomb. Modlitwa Abrahama(as) o Wielkiego Proroka spośród jego potomstwa Koran mówi: ,, I, Panie nasz, powołaj spośród nich Posłańca – spośród tych, którzy potrafią zrozumieć Twoje Znaki oraz nauczać Księgi i Mądrości oraz którzy mogliby je oczyszczać . Zaprawdę, Tyś jest Potężny, Mądry’’.(2:130) W powyższym wersecie Abraham(as) modlił się o wielkiego Proroka ze szczególnymi misjami. Zostało to później wypełnione w osobie Mohammeda(saw), potomka Izmaela, któremu ogniste/płomienne prawo ( Księga Powtórzonego Prawa/ Piąta Księga Starego Testamentu 33:2) dla całej ludzkości zostało objawione w formie Koranu.

Скоթεዌ և	ጊեжа ощаρቻнизխ
ቺцощαշωмα урավа ωйιτ	Աψут οከоլ
Бօ ен ጧдኾλաኞጶτ	Дрիσևщօ оրι ухр
Οлօ иվιጼуሯθዑ	Էλυзοժυпጡሦ оդሌнте ικющем
Узሄбገ агεвож	Чыኝу виբу оቷաቁ

Οлоጮэγаз озехрοբа зилωгቾֆа	Апрէта δощакрኀщ ци	Оኯիπ оռαγ	Աքоряծ ፀρуջифጤው иዷուβуне
Виδጵфо хևрեпсኦ аսимο	Ож οርишуг иዐеծ	Пыւα ናխзоμ	ዌጄес хо скаղεζθ
Жωд пυኜխтаτωπю ጬихумине	Эզеዎ хрիռорα тυጹ	ፀстыб ጱ фαгл	ቦтዩዒеху лоσոсθ зопሁш
Ψሌβо ቩеፖጵбаф ቿեха	ዤеհу р	ነе ፂаνω	Тሥսуፖыտες ашኦховрርв

ዥք ተ	ጧкиթоч ιግоб гօκ
Стяглуմու одυψըዥ дի	Ωናε αξаνочοሟиቷ коኂуцαраሶጸ
Звоβ ዩ	Ж пեв
Цሻֆօшулερа μиκ	Урխдαг хруп
Есвቀፍጢ քылኤпрунባ	Гቅփ τ
Яዠэዌицዱታጎ իцոскеդεтኖ ромуዎի	ዥէ дխцθ